Deze diversiteit wordt weerspiegeld in een kernconcept van de Filipijnse samenleving: de Bayanihan-geest. Door al deze culturele draden tot een samenhangend sociaal weefsel te verweven, is Bayanihan de essentie van vriendelijkheid en samenwerking die deze gemeenschappen door eeuwen van verschillende golven van inwoners heeft geleid.

Een ‘Rosetta-steen’ uit de Stille Oceaan?

Tagalog, een van de vele Austronesische talen die zich in de Stille Oceaan ontwikkelden, deelt zijn proto-Filipijnse taalkundige erfgoed met Hawaïaans, Māori en Maleis. Het is niet verwonderlijk dat er weinig vermeldingen van pre-Colombiaanse talen in de Stille Oceaan zijn.

In 1992 werd echter de Laguna Copperplate Inscription ontdekt. Dit oude tablet dateert uit de 9e eeuw en er staan graveringen in het Javaans, Maleis en Sanskriet-schrift op. Dit verwijst naar een mysterieuze cultuur met hindoeïstische invloeden in de Filipijnen, lang voor de komst van moslims in de 12e eeuw, of naar de Spaanse expeditie onder leiding van ontdekkingsreiziger Ferdinand Magellaan in maart 1521.

Het afwerpen van 500 jaar ondergeschiktheid

Dit was het begin van de Spaanse kolonisatie. Spanje sloeg verschillende opstanden neer en regeerde in de Filipijnen tot 1898, toen het de eilanden aan de VS afstond na het verliezen van de Spaans-Amerikaanse oorlog. De VS verpletterden de Filipijnse hoop op onafhankelijkheid en breidde deze koloniale heerschappij uit. Desalniettemin hebben de drie belangrijkste eilanden aanzienlijke economische en onderwijshervormingen ondergaan, met structurele modernisering en verstedelijking.

Na de bevrijding van de Japanse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog was de volgende stap de erkenning als onafhankelijke republiek in 1946. Een voordeel van deze lappendekengeschiedenis is dat de meeste Filipinos meertalig zijn, vloeiend in het gestandaardiseerde Wikang Filipino, evenals Tagalog en Engels. De jonge en snelgroeiende bevolking leert beide officiële talen volgens de wet op het tweetalig onderwijsbeleid van 1987.